Elektrokardiografia (EKG) jest techniką diagnostyczną stosowaną do analizy elektrycznej aktywności serca. Pozwala ona na ocenę rytmu serca, wykrywanie zaburzeń przewodzenia impulsów elektrycznych oraz identyfikację różnych rodzajów arytmii. Do podstawowej diagnostyki serca zaliczamy badanie aparatem ekg wraz z analizą i interpretacją.
Najważniejsze elementy analizy EKG obejmują:
Rytm serca: Analiza EKG pozwala ocenić, czy rytm serca jest regularny czy nieregularny. Regularność rytmu jest ważnym wskaźnikiem funkcjonowania serca. Występująca niemiarowość rytmu serca, określana jest mianem arytmi. Arytmie są stanem, w którym rytm serca staje się nieregularny, nieprawidłowy lub niezgodny z normą. Przyczyną arytmii może być zaburzenie generowania impulsów elektrycznych w sercu lub zaburzenie przewodzenia tych impulsów. Niemiarowość rytmu serca może przybierać różne formy, takie jak:
Częstoskurcz nadkomorowy (ang. supraventricular tachycardia, SVT) to grupa zaburzeń rytmu serca charakteryzująca się szybkim, nieprawidłowym biciem serca (tachykardią), które ma swoje źródło w strukturach serca znajdujących się powyżej komór (nadkomorowych). To nagłe napady szybkiego i nieregularnego rytmu serca, które mają początek w przedsionkach.
Główne cechy częstoskurczu nadkomorowego obejmują:
Szybki rytm serca: Częstoskurcz nadkomorowy powoduje przyspieszenie rytmu serca, zwykle w zakresie od 150 do 250 uderzeń na minutę. W zależności od indywidualnych przypadków, może być to czasami jeszcze szybsze.
Nagłe wystąpienie i ustępowanie objawów: Często objawy częstoskurczu nadkomorowego zaczynają się nagle, a następnie ustępują również nagle, co może prowadzić do epizodów niepokoju i dyskomfortu.
Palpitacje serca: Wiele osób doświadcza kołatania serca, uczucia, że serce bije szybko lub nieregularnie, lub uczucia silnych uderzeń serca.
Duszność, inaczej Dyspnea: Przyspieszony rytm serca może powodować uczucie braku tchu.
Ból w klatce piersiowej: Niektórzy pacjenci mogą odczuwać ból lub dyskomfort w klatce piersiowej podczas epizodów SVT.
Zawroty głowy, omdlenia, osłabienie: Niewydolność serca w dostarczaniu wystarczającej ilości krwi do mózgu i reszty ciała może prowadzić do zawrotów głowy, omdleń i uczucia ogólnego osłabienia.
Nudności: Niektórzy pacjenci mogą odczuwać nudności podczas epizodów częstoskurczu nadkomorowego.
Częstoskurcz nadkomorowy może być wywołany przez różne czynniki, takie jak stres, spożycie kofeiny, alkoholu, palenie papierosów czy też choroby układu sercowo-naczyniowego. Leczenie SVT może obejmować zmianę stylu życia, farmakoterapię, a w niektórych przypadkach zabiegi inwazyjne, takie jak ablację przez radiofrekwencję. Warto skonsultować się z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów częstoskurczu nadkomorowego, aby uzyskać właściwą diagnozę i leczenie.
Diagnostyka: Leczenie częstoskurczu nadkomorowego zaczyna się od dokładnej diagnozy. Lekarz może zlecić różne badania, takie jak elektrokardiogram (EKG), monitorowanie Holtera, próby wysiłkowe oraz badania elektrofizjologiczne, aby zidentyfikować rodzaj SVT i ustalić optymalne metody leczenia.
Terapia farmakologiczna: Leczenie farmakologiczne może obejmować podawanie leków, takich jak beta-blokery, blokery kanałów wapniowych, leki przeciwarytmiczne, aby kontrolować częstotliwość i rytm serca, oraz leki przeciwpłytkowe, aby zmniejszyć ryzyko zakrzepów krwi.
Terapia ablacyjna: Ablacja przez radiofrekwencję (RF) to zabieg inwazyjny, który polega na wytwarzaniu kontrolowanych uszkodzeń w sercu za pomocą fal elektromagnetycznych. Celem tego zabiegu jest zniszczenie patologicznych dróg przewodzenia impulsów elektrycznych, które wywołują częstoskurcz nadkomorowy. Ablacja przez radiofrekwencję może być skuteczna w leczeniu wielu przypadków SVT, które nie odpowiadają na leczenie farmakologiczne.
Stymulacja serca: W niektórych przypadkach może być konieczne wszczepienie rozrusznika serca lub kardiowertera-defibrylatora, aby kontrolować rytm serca i zapobiegać poważnym komplikacjom związanym z częstoskurczem nadkomorowym.
Zmiany stylu życia: W celu redukcji objawów SVT i zapobiegania kolejnym epizodom, pacjenci mogą być zalecani do wprowadzenia zmian w stylu życia, takich jak zredukowanie stresu, unikanie używek (alkoholu, kofeiny, nikotyny), utrzymanie zdrowej diety, wykonywanie regularnych ćwiczeń oraz dbanie o zdrowy sen.
W przypadku wystąpienia objawów częstoskurczu nadkomorowego, należy skonsultować się z lekarzem, aby uzyskać właściwą diagnozę i indywidualne zalecenia dotyczące leczenia. W zależności od przyczyny SVT i ogólnego stanu zdrowia pacjenta, lekarz może zaproponować różne strategie leczenia, które mogą obejmować jedno lub więcej z powyżej wymienionych podejść.
Edukacja pacjenta: Zrozumienie przyczyn, objawów, leczenia i możliwych komplikacji związanych z częstoskurczem nadkomorowym jest kluczowe dla pacjentów. Edukacja pacjenta pozwala na zrozumienie swojego stanu zdrowia oraz współpracę z lekarzem w celu opracowania najbardziej skutecznych strategii leczenia.
Kontrole lekarskie: Regularne kontrole lekarskie są ważne, aby monitorować skuteczność leczenia oraz ewentualne zmiany w stanie zdrowia pacjenta. W zależności od rodzaju SVT i ogólnego stanu zdrowia, lekarz może zalecić różną częstotliwość kontroli.
Zapobieganie komplikacjom: Właściwe leczenie i zarządzanie częstoskurczem nadkomorowym może pomóc w zapobieganiu komplikacjom, takim jak zakrzepy krwi, udar mózgu, zawał serca, niewydolność serca czy też nagłe zatrzymanie krążenia.
Wsparcie emocjonalne: Ponieważ częstoskurcz nadkomorowy może prowadzić do niepokoju i obaw, wsparcie emocjonalne od rodziny, przyjaciół i profesjonalistów może być pomocne dla pacjentów, aby pomóc im radzić sobie z tym stanem zdrowia.
W przypadku częstoskurczu nadkomorowego istotne jest, aby pacjenci ścisło współpracowali z lekarzami, aby uzyskać właściwą diagnozę, leczenie i wsparcie emocjonalne. Monitorowanie objawów, stosowanie się do zaleceń lekarskich oraz utrzymanie zdrowego stylu życia mogą pomóc w kontroli częstoskurczu nadkomorowego i poprawić jakość życia osób dotkniętych tym zaburzeniem rytmu serca.
Częstoskurcz komorowy: to zaburzenie rytmu serca, które charakteryzuje się szybkim, nieprawidłowym biciem serca (tachykardią), które ma swoje źródło w komorach serca i często są bardziej poważne niż częstoskurcz nadkomorowy. Oto główne cechy, występowanie i diagnostyka tego zaburzenia:
Główne cechy:
Szybki rytm serca: Częstoskurcz komorowy powoduje przyspieszenie rytmu serca, zwykle przekraczające 100 uderzeń na minutę, a często nawet przekraczające 150-200 uderzeń na minutę.
Nieprawidłowy rytm: W częstoskurczu komorowym impulsy elektryczne są generowane w komorach serca zamiast w zatokach, co powoduje nieregularne i nieefektywne skurcze komór.
Niestabilność hemodynamiczna: Szybki i nieregularny rytm serca może prowadzić do niestabilności hemodynamicznej, która może objawiać się jako niskie ciśnienie krwi, ból w klatce piersiowej, duszność, omdlenia i w ciężkich przypadkach zatrzymanie krążenia.
Występowanie:
Częstoskurcz komorowy może wystąpić zarówno u osób z uszkodzonym sercem, jak i u tych z sercem o prawidłowej budowie i funkcji. Może też wystąpić u osób z istniejącymi chorobami serca, takimi jak choroba niedokrwienna serca, kardiomiopatia, zespoły kanałopatii (np. zespół długiego QT), uszkodzenia serca spowodowane zawałem serca, a także u osób z niewydolnością serca. Ponadto może występować u osób bez wcześniejszych chorób serca, choć jest to rzadsze. U osób z chorobami serca, częstoskurcz komorowy może być wywołany przez zawał serca, kardiomiopatię, zwapnienie zastawek, arytmogenną kardiomiopatię prawokomorową, mięśniówkę serca, a także inne zaburzenia rytmu serca. U osób bez chorób serca częstoskurcz komorowy może wystąpić w wyniku nadużywania alkoholu, zażywania leków czy narkotyków, zaburzeń elektrolitowych, nadmiernego wysiłku fizycznego, stresu oraz genetycznych predyspozycji.
Diagnostyka:
Diagnostyka częstoskurczu komorowego obejmuje przede wszystkim elektrokardiogram (EKG), który pozwala na ocenę rytmu serca oraz identyfikację potencjalnych przyczyn zaburzenia rytmu. Dodatkowe badania mogą obejmować monitorowanie Holtera, testy wysiłkowe, badania echokardiograficzne oraz badania elektrofizjologiczne.
Czynniki ryzyka: Czynniki ryzyka częstoskurczu komorowego obejmują istniejące choroby serca, starszy wiek, palenie tytoniu, nadużywanie alkoholu, stres, używanie niektórych leków lub narkotyków oraz obecność czynników genetycznych.
Nagłe zatrzymanie krążenia: Częstoskurcz komorowy jest jednym z głównych przyczyn nagłego zatrzymania krążenia, stanu, który może prowadzić do śmierci, jeśli nie zostanie natychmiast podjęta odpowiednia interwencja medyczna, tak jak resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) i defibrylacja.
Leczenie: Leczenie częstoskurczu komorowego zależy od jego przyczyn, nasilenia i częstotliwości występowania. Obejmuje ono leczenie farmakologiczne, które może obejmować podawanie leków przeciwarytmicznych, beta-blokerów i blokerów kanałów wapniowych w celu kontrolowania rytmu serca. W przypadku osób z wysokim ryzykiem nagłego zatrzymania krążenia, może być zalecane wszczepienie kardiowertera-defibrylatora (ICD), urządzenia, które monitoruje rytm serca i automatycznie dostarcza impuls elektryczny w celu przywrócenia prawidłowego rytmu serca, gdy wystąpi częstoskurcz komorowy.
Terapia ablacyjna: Ablacja przez radiofrekwencję (RF) to zabieg inwazyjny, który polega na usuwaniu źródła zaburzeń rytmu serca poprzez celowe uszkodzenie komórek mięśnia sercowego odpowiedzialnych za generowanie nieprawidłowego rytmu. Ta metoda może być stosowana u wybranych pacjentów z częstoskurczem komorowym, którzy nie reagują na leczenie farmakologiczne.
Zmiany stylu życia: W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia częstoskurczu komorowego, pacjentom może być zalecane wprowadzenie zmian w stylu życia, takich jak unikanie palenia tytoniu, ograniczenie spożycia alkoholu, utrzymanie zdrowej diety, regularne ćwiczenia oraz redukcja stresu.
Edukacja pacjenta: Edukacja pacjenta na temat rytmu serca, czynników ryzyka oraz leczenia częstoskurczu komorowego jest kluczowa dla lepszego zrozumienia i radzenia sobie z tym zaburzeniem rytmu serca.
W przypadku podejrzenia częstoskurczu komorowego, ważne jest, aby pacjenci szybko skonsultowali się z lekarzem w celu postawienia właściwej diagnozy i opracowania indywidualnego planu leczenia. W zależności od przyczyn, nasilenia i częstotliwości występowania częstoskurczu komorowego, lekarz może zaproponować różne strategie leczenia, które mogą obejmować jedno lub więcej z powyżej wymienionych podejść.
Monitorowanie: Regularne kontrole lekarskie są ważne dla monitorowania skuteczności leczenia oraz ewentualnych zmian w stanie zdrowia pacjenta. Lekarz może zlecić dodatkowe badania diagnostyczne, takie jak EKG czy echokardiogram, aby ocenić funkcję serca i monitorować postęp leczenia.
Wsparcie emocjonalne: Częstoskurcz komorowy może prowadzić do niepokoju i obaw u pacjentów. Wsparcie emocjonalne ze strony rodziny, przyjaciół oraz profesjonalistów, takich jak psychologowie, może być istotne dla pomocy pacjentom w radzeniu sobie z zaburzeniem rytmu serca i utrzymaniu dobrego samopoczucia.
Planowanie awaryjne: Osoby z częstoskurczem komorowym powinny być przygotowane na ewentualne sytuacje awaryjne, takie jak nagłe zatrzymanie krążenia. Ważne jest, aby pacjenci i ich bliscy znali podstawy resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) oraz wiedzieli, jak korzystać z automatycznego defibrylatora zewnętrznego (AED) w razie potrzeby.
Zapobieganie komplikacjom: Właściwe leczenie i zarządzanie częstoskurczem komorowym może pomóc w zapobieganiu komplikacjom, takim jak zawał serca, niewydolność serca, udar mózgu czy nagłe zatrzymanie krążenia. Stosowanie się do zaleceń lekarza oraz utrzymanie zdrowego stylu życia może zmniejszyć ryzyko wystąpienia tych powikłań.
Flutter przedsionkowy zwany też trzepotaniem przedsionków: Jest to nieregularny rytm serca, w którym przedsionki biją bardzo szybko, ale zorganizowanie. Flutter przedsionkowy to rodzaj nieregularnego rytmu serca, który charakteryzuje się szybkimi skurczami przedsionków. Jest to arytmia, w której przedsionki biją bardzo szybko, ale są bardziej zorganizowane niż w przypadku migotania przedsionków (AFib). W flutterze przedsionkowym dochodzi do powstawania dodatkowych ścieżek przewodzenia impulsów elektrycznych w przedsionkach, które powodują cyrkulację fal depolaryzacji wokół przedsionków. Zazwyczaj impulsy te krążą z prędkością 250-350 skurczów na minutę, ale nie wszystkie docierają do komór. Przewodzenie impulsów między przedsionkami a komorami jest kontrolowane przez węzeł przedsionkowo-komorowy (AV), który blokuje większość tych impulsów. Dlatego częstość skurczów komór jest niższa niż częstość skurczów przedsionków.
Objawy fluttera przedsionkowego mogą obejmować uczucie mocnego, szybkiego bicia serca (palpitacje), duszność, zmęczenie, zawroty głowy lub utratę przytomności. Jednak niektóre osoby mogą być całkowicie bezobjawowe.
W zapisie EKG flutter przedsionkowy jest charakterystyczny dla obecności fal F (fala załamka P) w klasycznym kształcie "zębatego piły" lub "dmuchawki" na zapisie EKG. Falom F towarzyszą zwykle regularne i zorganizowane kompleksy QRS. Częstość fal F wynosi zwykle 250-350 skurczów na minutę, podczas gdy częstość skurczów komór może być niższa, ponieważ nie wszystkie impulsy przedsionkowe przechodzą przez węzeł przedsionkowo-komorowy.
Flutter przedsionkowy może prowadzić do zwiększonego ryzyka powikłań, takich jak zakrzepica, udar mózgu lub niewydolność serca, zwłaszcza u osób z innymi chorobami serca. Dlatego ważne jest, aby osoby zdiagnozowane z flutterem przedsionkowym były regularnie monitorowane i otrzymywały odpowiednie leczenie, takie jak leki przeciwzakrzepowe, leki przeciwarytmiczne lub procedury ablacyjne, aby zapobiec powikłaniom i kontrolować rytm serca.
Flutter przedsionkowy i migotanie przedsionków (AFib) to dwie różne arytmie, choć obie dotyczą przedsionków serca. Oto różnice między nimi:
Charakter rytmu: W migotaniu przedsionków (AFib) rytm serca jest chaotyczny, nieregularny i nieuporządkowany. Skurcze przedsionków są niezorganizowane, co powoduje brak jednoznacznego zaznaczenia fal P na zapisie EKG. Natomiast w flutterze przedsionkowym rytm jest szybki i regularny, a fale P na zapisie EKG mają charakterystyczny wygląd zębatej piły lub dmuchawki.
Częstość skurczów przedsionkowych: W migotaniu przedsionków częstość skurczów przedsionkowych jest zwykle wysoka i wynosi od 400 do 600 skurczów na minutę, podczas gdy w flutterze przedsionkowym częstość wynosi zwykle od 250 do 350 skurczów na minutę.
Skurcze komorowe: W przypadku migotania przedsionków komory serca odbierają nieregularne impulsy elektryczne, co prowadzi do nieregularnej częstości skurczów komorowych. Natomiast w przypadku flutteru przedsionkowego komory odbierają regularne i zorganizowane impulsy elektryczne, co powoduje regularną częstość skurczów komorowych.
Migotanie przedsionków (AFib): Jest to jedna z najczęstszych form arytmii, charakteryzująca się chaotycznymi i nieregularnymi skurczami przedsionków.
Migotanie przedsionków (AFib) jest bardziej powszechne niż flutter przedsionkowy. Obie arytmie mogą prowadzić do podobnych powikłań, takich jak zakrzepica, udar mózgu lub niewydolność serca, i wymagają odpowiedniego leczenia, takiego jak leki przeciwzakrzepowe, leki przeciwarytmiczne, kontrola rytmu lub procedury ablacyjne.
Ważne jest, aby rozpoznanie i zarządzanie migotaniem przedsionków lub flutterem przedsionkowym było prowadzone przez wykwalifikowanego lekarza specjalizującego się w chorobach serca, ponieważ wymaga to kompleksowej oceny pacjenta, w tym analizy EKG, historii medycznej, objawów klinicznych i innych czynników ryzyka.
Bloki przewodzenia: Mogą występować bloki przewodzenia elektrycznego między przedsionkami a komorami, co prowadzi do nieregularnego rytmu serca.
Niemiarowe rytm serca może mieć różne konsekwencje dla zdrowia. Niektóre arytmie są łagodne i nie wymagają interwencji, podczas gdy inne mogą prowadzić do poważnych powikłań, takich jak zawał serca czy niewydolność serca. Dlatego ważne jest, aby regularnie monitorować rytm serca i skonsultować się z lekarzem w przypadku jakichkolwiek niepokojących objawów lub nieregularności rytmu serca.
Niemiarowość oddechowa, znana również jako niemiarowość związana z oddychaniem, jest zjawiskiem, w którym interwały między kolejnymi skurczami serca ulegają zmianie w związku z fazami oddychania. Niemiarowość oddechowa jest wynikiem naturalnego wpływu oddychania na aktywność układu autonomicznego, który reguluje rytm serca. W czasie oddychania zwiększa się aktywność układu współczulnego, co prowadzi do przyspieszenia rytmu serca, podczas gdy wydech powoduje zwolnienie rytmu serca poprzez zwiększoną aktywność układu przywspółczulnego.
Charakterystyczne cechy niemiarowości oddechowej w zapisie EKG to regularne zmiany interwałów RR (odległości między kolejnymi skurczami serca) wraz z fazami oddychania. Zazwyczaj obserwuje się przyspieszenie rytmu serca podczas wdechu i zwolnienie podczas wydechu. Te zmiany są związane z fazami cyklu oddechowego. Niemiarowość oddechowa jest zjawiskiem fizjologicznym i zwykle nie jest uważana za nieprawidłową arytmię. Jest powszechna u zdrowych osób i może być bardziej widoczna podczas płytkiego oddechu lub w sytuacjach stresowych. Warto zauważyć, że niemiarowość oddechowa różni się od innych rodzajów arytmii, takich jak migotanie przedsionków czy częstoskurcz, które są bardziej poważnymi zaburzeniami rytmu serca. Dlatego analiza EKG powinna obejmować ocenę zarówno rytmu serca, jak i obecności innych patologicznych zmian elektrokardiograficznych w celu prawidłowego rozpoznania i zrozumienia stanu pacjenta.
Częstość rytmu serca: EKG umożliwia pomiar częstości rytmu serca, czyli liczby skurczów serca na minutę. Odpowiednie wartości różnią się w zależności od wieku i stanu pacjenta. Częstość rytmu serca odzwierciedla liczbę skurczów serca na minutę i może być wskaźnikiem potencjalnych problemów, takich jak bradykardia i tachykardia. Bradykardia: Oznacza wolne tętno serca, czyli częstość rytmu serca poniżej normy dla danej grupy wiekowej. Może być spowodowana różnymi czynnikami, takimi jak problemy w układzie przewodzenia serca, nieprawidłowo działający węzeł zatokowy (naturalny rozrusznik serca), stosowane leki, choroby metaboliczne lub niedokrwienie serca. W przypadku bradykardii serce nie jest w stanie dostarczać odpowiedniej ilości krwi do narządów i tkanek, co może prowadzić do objawów, takich jak zawroty głowy, omdlenia, osłabienie lub duszność.
Tachykardia: Oznacza szybkie tętno serca, czyli częstość rytmu serca powyżej normy. Tachykardia może być wynikiem różnych czynników, takich jak stres, wysiłek fizyczny, stymulanty, choroby serca, zaburzenia hormonalne lub problemy metaboliczne. Jeśli tachykardia jest długotrwała lub nawracająca, może prowadzić do komplikacji, takich jak niewydolność serca, zaburzenia rytmu serca, duszność, zmęczenie lub zawroty głowy. W przypadku bradykardii i tachykardii, analiza częstości rytmu serca jest istotna dla identyfikacji tych stanów. Jeśli badanie EKG lub monitorowanie Holtera (urządzenia noszonego przez pacjenta do ciągłego monitorowania EKG przez określony czas) potwierdza bradykardię lub tachykardię, konieczne jest dalsze zbadanie przyczyny i rozważenie odpowiednich interwencji medycznych, takich jak leczenie farmakologiczne, wszczepienie rozrusznika serca, ablację czy inne procedury kardiologiczne. Ocena częstości rytmu serca powinna być zawsze łączona z kompleksową oceną pacjenta, jego objawami, historią medyczną i innymi badaniami diagnostycznymi w celu właściwego zrozumienia stanu zdrowia i podejmowania odpowiednich decyzji terapeutycznych.
Przewodzenie impulsów elektrycznych: EKG może wykrywać zaburzenia w przewodzeniu impulsów elektrycznych w sercu. Przykłady to bloki przedsionkowo-komorowe, bloki odnogi pęczka Hisa czy blok lewej lub prawej odnogi pęczka Hisa. Analiza odcinków EKG, takich jak odcinek PQ, odcinek ST i odcinek QT, pozwala na identyfikację ewentualnych zmian w elektrofizjologii serca, które mogą sugerować niedokrwienie, uszkodzenie mięśnia sercowego lub inne patologie.
Odcinek PQ, znany również jako odcinek PR, to segment na zapisie elektrokardiograficznym (EKG) między zakończeniem fali P a początkiem kompleksu QRS. Odcinek PQ reprezentuje czas, w którym impuls elektryczny przechodzi przez przedsionki, węzeł zatokowo-przedsionkowy (SA) oraz węzeł przedsionkowo-komorowy (AV).
Odcinek PQ jest ważnym elementem analizy EKG, ponieważ pozwala ocenić przewodzenie impulsów elektrycznych między przedsionkami a komorami serca. Normalny czas trwania odcinka PQ wynosi zwykle od 120 do 200 milisekund (ms), co odpowiada 3-5 małym kwadratom na papierze milimetrowym EKG.
Odcinek PQ może ujawniać pewne patologiczne zmiany, takie jak:
Wydłużenie odcinka PQ, może wskazywać na opóźnione przewodzenie impulsów elektrycznych między przedsionkami a komorami. Może być spowodowane np. blokiem przedsionkowo-komorowym. Skrócenie odcinka PQ: Może sugerować przewodzenie zbyt szybkie lub bezpośrednie przewodzenie impulsów między przedsionkami a komorami. Wpływ leków: Niektóre leki, takie jak beta-blokery, mogą wydłużać odcinek PQ. Odcinek PQ jest również ważny w ocenie rytmu serca. Regularność odcinka PQ ma znaczenie dla oceny rytmu zatokowego. Nieregularności odcinka PQ mogą wskazywać na problemy z przewodzeniem impulsów lub innymi arytmiami. Interpretacja EKG powinna być dokonywana przez wykwalifikowanego lekarza lub technika medycznego, ponieważ wymaga to wiedzy i doświadczenia w identyfikacji różnych wzorców i zmian elektrokardiograficznych w kontekście całego zapisu EKG i klinicznej sytuacji pacjenta.
Pod względem szybkości wykrywania arytmii przez aparat EKG, zależy to od rodzaju arytmii oraz częstości występowania tych arytmii. Niektóre aparaty EKG mogą szybko wykrywać częste arytmie, takie jak migotanie przedsionków (AFib) lub częstoskurcz komorowy. Jednak bardziej rzadkie arytmie, takie jak tachykardia komorowa lub bloki przewodzenia, mogą wymagać bardziej szczegółowej analizy przez specjalistów.
Interpretacja EKG powinna być przeprowadzana przez wykwalifikowanego lekarza lub technika medycznego z odpowiednim doświadczeniem, ponieważ wymaga to wiedzy i umiejętności w identyfikacji różnych wzorców i zmian elektrokardiograficznych.
